bu şiirde
bir gölgeye düşüyor hüznüm
sesinden arta kalan bir çınlama
kanatıyor içimi
sesin diyorum
uzak bir düş gibi
bir bıçak yarası
sonra sessizlik duruyor
gelip orta yerine
bir ara
bir sor
şimdi mevsim kış
üşüdüm diyorum
bu şiirde
aklına düşüyor muyum
seni çok özledim diyorum
sesin diyorum
umursamaz bir ayaz
düşüyor dallarıma diyorum
üşüdüm…
yoksun
sonra çekip aldı
gökkuşağından rengini
rüzgardan nefesini
bahardan gözlerini
sesine hasret bıraktı
türkülerimizi
hangi duvara vursak da kendimizi
dönüp bakmadı
bir migren ağrısı düştü payımıza
uykusuz geceler…
hangi şiiri söylesek boş…
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
üzülme diye bütün şiirlerimi
boğazlayıp bu gece
bir karanlığa gömdüm
şafak uzaktı
sen uzaktın
ben yorgun
sen yorgun
uykuyu gömüp bir düşe
sana geldim
sonra ay tutuldu
sen ağrıyan yanlarına
bir tutam yalnızlık sürdün
sağ yanında ayrılık sancısı
sol yanın bensiz
uyusan
uyusam
uyusak
sabahlasak bir aşkın kıyısında
uyanma diye
kıpırdamasam
başın omzumda
saçların tel tel
ay düşse
kurtulup karanlıktan
yüzüne
sana bir şiir yazsam
ellerini tutsam
düş işte
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
sonra öteye düştü şiir
gül dalında kanadı
kurudu kalem
sustu şair
şimdi
ses ver…
söz…
sonra öleceğim
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
ben ne vakit yola düşsem
kar düşerdi
ne vakit gözlerine baksam
sis basardı şehri
ne vakit tutsam ellerinden
aynı sokağın başında
aynı adımlarla
uzardı gölgen
ne vakit sana gelsem
yağmur yağardı şehre
aynı karanlığa yenik düşerdim
aynı kaldırım taşında gözyaşım
sen giderdin
ben giderdim
şimdi sana gelen yollarda
kayboldum…
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
ben seni sevdiğimde
mevsim sonbahardı
henüz inmişti dallara
henüz sararmıştı yaprak
yüzünde yazdan kalma bir gülümseme
gözlerin baharın öbür adı
ben seni sevdiğimde
hiç bir şiir düşmemişti dilime
hiç bir türkü böyle acıtmamıştı içimi
sen benden habersiz
kaç mevsim tükettin
kaç sonbahar geçti bu sevdanın üstünden
ben kaç kez kış yaşadım
sensiz bir sokağı adımlarken
ben seni sevdiğimde
sen bensiz bir gecede
yıldızlara dilek tuttun
şiirlere ses oldun
türküde mızrap
ben seni sevdiğimde
mevsim sonbahardı
sen benden habersiz
neden kimse şiir yazmaz aralık’ta
kışsa kış
ayazsa ayaz…
kar da yağmaz oldu
koyu bir duman çökğüyor şehre
son kalan yaprakları da tükenmek üzere
takvimlerin
sen de yoksun
sahi
ne kadar mutluluk
mutlu eder insanı
avuç içi kadar mı
şimdi durmaksızın
bir sensizlik dolanıyor içimde
sen yoksun
hiç bir takvime sığamaz oldum
aralıksa aralık
kışsa kış
ayazsa ayaz
seni çok özledim
bu takvim de tükenmek üzere
daha kaç takvim tüketir bu ayrılık
kaç aralıkta son bulur
kaçıncı aralık tüketir
kanıyorum durmadan
aralıksa aralık
ayazsa ayaz
neden kimse şiir yazmaz aralıkta
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
şimdi hangi acıyı kanasa yüreğim
sana yenik düşüyorum
hangi fırtınada kaybolsam
sana sığınıyorum
şimdi hangi şiire dursa dilim
sana eksik kalıyorum
hangi hüzün düşse içime
sana sığınıyorum
şimdi hangi geceye tükense uykum
sana düş oluyorum
hangi kabusa terlesem
sana sığınıyorum
sevdiğim
sakla kuytuna beni
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
dar vakitlerin
kanayan yanıdır beklemek
ve solar yüzün
damla damla işler içime
sensizlik
yorgun bir kitaptır
gelmelerin
ve gitmelerin ansızın
neresinden tutarsam
orasından tükenir umut
sorma
ne haldeyim
kanıyorum
sonra
bir ukyu düşer
bensiz yanına gecenin
sen uykuya yenik
sen yorgun
hangi uzağı yakın eder
seni seviyorum demek
hangi yanına düşer
gözyaşım
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
sensizliğin çöktü
gecenin ayazına yürüdüm
bir şiire nefes oldum
kırıldı saatler
sen benden habersiz
bana hesapsız
misafir oldun
yabancı gülüşler doldurdun ceplerine
isimsiz nikahlar kıyıldı
eskidi şehir…
sonra üşüdüm
kırıldı kanadım kolum
sen yoktun
ben tükenirken
şimdi sen
bana uzak bir yoldasın
ŞAHBEYİT
FATİH ŞAHİN IŞIK
PERİLİ ŞİİRLER 